Κανονισμός 261/2004: Το αγγλικό εφετείο δημοσιεύει αποφάσεις σχετικά με τις «εξαιρετικές περιστάσεις» και την παραγραφή αξιώσεων

Το Εφετείο της Αγγλίας και της Ουαλίας δημοσίευσε δύο αποφάσεις σχετικά με την ερμηνεία των «εξαιρετικών περιστάσεων» και το χρόνο παραγραφής των αξιώσεων σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) 261/2004 για τα δικαιώματα των επιβατών σε περίπτωση μεγάλης καθυστέρησης πτήσης, ματαίωσης πτήσης και άρνησης επιβίβασης. Οι αποφάσεις του εφετείου εναρμονίζονται με προηγούμενη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔικΕΕ) σε σχετικά θέματα.

Η πρώτη απόφαση, στην υπόθεση Jet2.com v. Huzar, ερμήνευσε την έννοια της ένστασης των «εξαιρετικών περιστάσεων» κατά αξιώσεων αποζημίωσης επιβατών σύμφωνα με τον Κανονισμό. Η υπόθεση αφορούσε καθυστέρηση 27 ωρών που είχε προκληθεί από πρόβλημα στην καλωδίωση στο κύκλωμα της βαλβίδας καυσίμων, το οποίο δεν μπορούσε να είχε προβλεφθεί στα πλαίσια προηγούμενης συντήρησης ή οπτικής επιθεώρησης. Το εφετείο έλαβε υπ’ όψιν του κυρίως την απόφαση του ΔικΕΕ στην υπόθεση C-549/07 Wallentin-Hermann και έκρινε ότι τα τεχνικά προβλήματα συνιστούν «εξαιρετικές περιστάσεις» υπό δύο σωρευτικές προϋποθέσεις: (α) το πρόβλημα δεν είναι σύμφυτο με την εξάσκηση της δραστηριότητας του αερομεταφορέα και (β) το πρόβλημα βρίσκεται πέραν του ελέγχου του αερομεταφορέα. Στην υπό κρίση περίπτωση η πρώτη προϋπόθεση δεν πληρούταν και άρα η αεροπορική εταιρεία όφειλε αποζημίωση.

Η δεύτερη απόφαση, στην υπόθεση Dawson v. Thomson Airways, διευκρίνισε ότι ο χρόνος παραγραφής των αξιώσεων αποζημίωσης σύμφωνα με τον Κανονισμό 261/2004 ορίζεται από το εσωτερικό δίκαιο και όχι από τη Σύμβαση του Μόντρεαλ του 1999 σχετικά με την ευθύνη του διεθνούς αερομεταφορέα. Το εφετείο στήριξε την κρίση του σε προηγούμενη νομολογία του ΔικΕΕ, σύμφωνα με την οποία ο Κανονισμός 261/2004 και η Σύμβαση του Μόντρεαλ έχουν ξεχωριστό πεδίο εφαρμογής και ρυθμίζουν διαφορετικές περιπτώσεις. Επομένως, στην προκείμενη περίπτωση ο χρόνος παραγραφής καθορίζεται από το εφαρμοστέο αγγλικό δίκαιο (6 χρόνια). Σημειωτέον ότι το ίδιο νομικό ζήτημα είχε κριθεί και από το ΔικΕΕ στην υπόθεση C-139/11 Cuadrench Moré, στην οποία παραπέμπει η αγγλική απόφαση.